Dat Mäken von Brakel

Vergleich der Fassungen von 1837 und 1857

Dies ist ein automatisierter Vergleich der 3. Fassung von 1837 des Märchens "Dat Mäken von Brakel" (KHM 139) aus dem zweiten Band der Kinder- und Hausmärchen der Brüder Grimm mit der 7. Fassung von 1857.

Et gienk mal ’n Mäken von Brackel na de sünt Annen Capellen unner de Hinnenborg, un weil et gierne ’n Mann heven wulle, un ock meinde et wäre süs neimes in de Capellen, sau sank et

»O hilge sünte Anne, help mie doch bald tom Manne,. dDu kennst ’n ja wull: he wuhnt var’m Suttmerdore, hed gele Hore: du kennst ’n ja wull.«

De Köster stand awerst hünner den Altare, un höre dat, da rep he mit ’ner gans schrögerigen Stimme »du kriggst ’n nig, du kriggst ’n nig.« Dat Mäken awerst meinde dat Marienkinneken, dat bie de Mudder Anne steiht, hedde üm dat to ropen, da wor et beuse, un reip »pepperlepep, dumme Blae, halt de Schnuten un lat de Möhme kühren (die Mutter reden)


Weitere Vergleiche von "Dat Mäken von Brakel"