Et gien mal ’n Mäken von Brakel na de sünt Annen Capellen uner de Hinnenborg, un weil et gierne ’n Mann heven wulle un ock meinde et wäre süs neimes in de Capellen, sau sank et
»O hilge sünte Anne, help mie doch bald tom Manne.dDu kennst ’n ja wull: he wuhnt var’m Suttmerdore, hed gele Hore: du kennst ’n ja wull.«
De Köster stand awerst hünner de Altare un höre dat, doa rep he mit ’ner gans schrögerigen Stimme »du kriggst ’n nig, du kriggst ’n nig.« Dat Mäken awerst meinde dat Marienkinneken, dat bie de Mudder Anne steiht, hedde üm dat to ropen, da wor et beuse un reip »pepperlepep, dumme Blae, halt de Schnuten un lat de Möhme kühren (die Mutter reden).«